Το ηλιακό μας σύστημα έχει δύο τύπους πλανητών. Μικρούς, βραχώδεις πλανήτες από πέτρα και μέταλλα και μεγάλους, εξωτερικούς, αέριους πλανήτες, οι οποίοι –όπως ακριβώς ο Ηλιος– αποτελούνται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο.
Ολοι οι πλανήτες σχηματίστηκαν από το δίσκο αερίων και σκόνης που περιέβαλλε το νεαρό Ηλιο. Κοντά στον Ηλιο, η θερμοκρασία των αερίων ήταν τόσο υψηλή που η συμπύκνωση μορίων όπως του νερού ή του μεθανίου ήταν αδύνατη. Μόνο ουσίες με υψηλό σημείο τήξης, όπως ο σίδηρος, το νικέλιο και το πυρίτιο, είχαν αυτή τη δυνατότητα, επιτρέποντας έτσι το σχηματισμό όλο και μεγαλύτερων συσσωματώσεων ύλης και, τελικά, τη δημιουργία των τεσσάρων βραχωδών πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Επειδή όμως οι ενώσεις αυτές είναι πολύ σπάνιες στο σύμπαν, οι εσωτερικοί πλανήτες δεν έγιναν ιδιαίτερα μεγάλοι.
Μακρύτερα από τον Ηλιο, αντίθετα, η θερμοκρασία ήταν αρκετά χαμηλή, κι έτσι οι πιο ελαφριές ενώσεις μπορούσαν να παραμείνουν σε στερεά κατάσταση. Η παγωμένη αυτή ύλη, επειδή υπήρχε σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες, επέτρεψε στους εξωτερικούς πλανήτες του ηλιακού συστήματος να αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη μάζα, και στη συνέχεια να αιχμαλωτίσουν και το υδρογόνο και το ήλιο – τα δύο ελαφρύτερα στοιχεία, αλλά και εκείνα με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου