Είναι κρίση δομική, θεσμών, ηθική,
πολιτική και πολιτισμική. Η περίοδος της
μεταπολίτευσης, έφερε δημοκρατία αλλά
αρκετές οργανωμένες ομάδες, μετέφρασαν
και μετέφεραν σε αθώους ή/και αφελείς ή
και ψυχικά αδύναμων και σοβαρά
προβληματικών ανθρώπων άλλη έννοια από
την πραγματική. Για παράδειγμα, εάν
φανατίσεις ένα ψυχοπαθή, θα κάνει ακραίες
και αλλοπρόσαλλες ενέργειες βίας. Σε
όλους τους χώρους, αυτή η ‘δημοκρατία’
ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν από καθένα
προς όφελός του και επηρέασαν
‘απολίτιστους’ και απαίδευτους πολίτες.
Οι συνδικαλιστές, οι διοικητές, οι
πολιτικοί, οι δικαστικοί, οι οποίοι
αποτελούνται από μέλη της δικής μας
κοινωνίας, που έχουν κάποια εξουσία,
έχουν σε ποσοστά το παραπάνω προφίλ. Το
έλλειμμα κουλτούρας-Παιδείας και τα
ψυχικά προβλήματα που προήλθαν από την
αδιαφορία της Πολιτείας να
θεραπεύσει-διορθώσει και κυρίως να
προστατεύσει τους πολίτες ιδίως σε
κατάσταση κρίσης, φέρνει απόγνωση και
βία. Η προσωπικότητα υποτάσσεται στον
δυνατό. Ο Ελληνας, σήμερα έχει ανάγκη από
ασφάλεια και στήριξη από κάποιον ισχυρό.
Βέβαια υπάρχει και η ψυχολογία του όχλου
που ομαδικά φαίνεται δουλικός προς τον
δυνάστη/αρχηγό.
Όλα τα παραπάνω εμφανίζονται εδώ και
δεκαετίες σε ένα χώρο πολύ ευαίσθητο που
ονομάζεται διαζύγιο. Οι γονείς δεν έχουν
καμία εκπαίδευση για γονεϊκή λειτουργία
αλλά και έχουν τα παραπάνω σύνδρομα διότι
ο ελληνισμός υποτάχθηκε πάνω από 500
χρόνια στο ραγιαδισμό και αναπαράχθηκε
μεταξύ του για τη διαιώνιση της
ελληνικότητας, πράγμα που επιφέρει και
ιατρικές διαταράξεις. Τα άτομα της
εξουσίας, γνωρίζουν πολύ καλά τα παραπάνω
και εκμεταλλεύονται τα ελαττώματα αυτά,
που είναι ο εύκολος φανατισμός και η
πρόκληση βίας. Δεν θέλησαν να βελτιώσουν
ή να αλλάξουν ή να θεραπεύσουν το
πρόβλημα της οικογένειας, τοποθετώντας
αξιολογητές για τις γονεϊκές ικανότητες,
δεν οργάνωσαν δομές στην τοπική
αυτοδιοίκηση για πρόληψη της βίας στην
οικογένεια, για ψυχολογική στήριξη, για
εύκολη διάγνωση των ψυχολογικών/ψυχικών
προβλημάτων στα σχολεία, για
διαμεσολάβηση, για κοινωνικές υπηρεσίες
τόσο στις γειτονιές όσο και στα
δικαστήρια ή σε φορείς που κατέχουν
εξουσία. Αντίθετα, με τον εύκολο τρόπο
αλλά και για συντεχνιακούς λόγους
οδηγούν τους γονείς που είναι σε
διάσταση, στα δικαστήρια για να ‘λύσουν’
τα οικογενειακά προβλήματα επιμέλειας,
επικοινωνίας τέκνων-γονέων, αδίκως.
Δυστυχώς, αυτό αποδείχθηκε για δεκαετίες
ότι είναι αδύνατον. Η βία μέσα στην
οικογένεια αναπαράγεται στις νέες γενιές
από την έλλειψη προτύπων. Μη ξεχνάμε ότι
στο ένα εκατομμύριο παιδιών διαζυγίων, το
μεγαλύτερο ποσοστό έχει αποξενωθεί από
τον πατέρα εξ αιτίας της βίαιας νομικής
του απομάκρυνσης διά της επίδοσης της
επιμέλειας σε ένα γονέα (στη μητέρα κατά
το 99%). Η κρατική αυτή βία προστίθεται στην
ενδο-οικογενειακή βία με αποτέλεσμα
αρνητικό στα παιδιά των διαζυγίων. Αυτά
τα παιδιά, ζουν δίχως πρότυπα, με
ψυχολογικά προβλήματα τόσο εξ αιτίας της
βίαιας απομάκρυνσής τους από τον ένα
γονέα που πιθανόν να αγαπούν και να
προτιμούν περισσότερο από τον άλλο αλλά
και επίσης από τα αρνητικά πρότυπα όσο
βρίσκονται στην οικογένεια αλλά και μετά
το χωρισμό.
Από την άλλη πλευρά, οι αδικημένοι γονείς
αισθάνονται μεγάλη αδικία διότι δεν
έχουν τα παιδιά τους, διότι αδικούνται
στα θέματα διατροφών, επιμέλειας και
επικοινωνίας με τα παιδιά τους τα οποία
τους αποσπούν βίαια μετά το διαζύγιο και
πολλές φορές με ψευδείς κατηγορίες που
τους στιγματίζουν σε όλη τη ζωή. Αυτή η
απαξία, η κακουχία, η αδικία και η
καταστροφή οδηγεί πολλούς στο φανατισμό
και στην αναζήτηση στηρίγματος σε ομάδες
που πιθανόν να είναι και παράνομες ή και
σε κόμματα επίσης ακραία όπως η Χρυσή
Αυγή. Τον τελευταίο καιρό
παρακολουθήσαμε εγκλήματα από
διαζευγμένους αλλά και από παιδιά
διαζευγμένων ή/και προβληματικών
οικογενειών και η ευθύνη βαρύνει
αποκλειστικά την Πολιτεία. Η αίσθηση
αδικίας βαρύνει στα τρία εκατομμύρια των
Ελλήνων (1 εκατ. άνδρες, 1 εκατ. γυναίκες, 1
εκατ. παιδιά).
Τα ακραία στοιχεία που παρουσιάζονται
σήμερα στη μνημονιακή χώρα μας με τα
συνεπακόλουθα της οικονομικής κρίσης
είναι αφορμή για τη βία και τις
αυτοκτονίες των 3000 διαζευγμένων ανδρών
ενώ τα αίτια είναι πολύ μακρύτερα στο
χρόνο και προέρχονται από την
περιγραφόμενη κρατική βία.
Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του
εξωτερικού, όλα τα παραπάνω προβλήματα
που προκαλούν βία σε προβληματικές
οικογένειες, έχουν λυθεί με
οικογενειακούς δικαστές, οικογενειακά
δικαστήρια, με εξειδικευμένους δικαστές
με γνώσεις παιδο-ψυχιατρικής, με
διαμεσολάβηση, με συνεπιμέλεια, με
εξειδικευμένους πραγματογνώμονες στις
γειτονιές, στα δικαστήρια και στις
υπηρεσίες, με εκπαίδευση γονέων,
δασκάλων, καθηγητών, δικαστών και πολλούς
άλλους τρόπους προστασίας των ανθρώπων
από τη βία.
Η βία έχει μπει στη ζωή των Ελλήνων αλλά η
Πολιτεία, από αδράνεια, από αδιαφορία και
με δόλο ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ. Τα αποτελέσματα είναι
σήμερα στη πόρτα μας με την καθημερινή
βία. Ο θυμός των μαζών για την αδικία που
υφίσταται (σε οικονομικό και
κοινωνικό-οικογενειακό-νομικό επίπεδο)
έφερε αυτά τα αποτελέσματα: Παιδιά
σκοτώνουν γονείς, γονείς σκοτώνουν
παιδιά και συντρόφους, πολιτική βία και
θάνατος παντού. Να γιατί η Ελλάδα είναι
των άκρων. Να οι συνέπειες των ανίκανων
πολιτικών που εκλέγουμε.
Νίκος Σπιτάλας;spitalas.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου