Αλκη Ζέη: Με προσβάλλει η άνοδος της ΧΑ

Με αφορμή την ανακοίνωση της αναγόρευσής της σε επίτιμη διδάκτορα του ΑΠΘ, η βραβευμένη συγγραφέας Αλκη Ζέη μιλά για τα... εργαλεία της, για τη σημασία των δασκάλων και την απούσα Πολιτεία.

«Αυτήν τη στιγμή δεν κοιτάζω τίποτα άλλο εγώ, ούτε ποιος θα βγει με ανησυχεί τόσο όσο με στεναχωρεί η άνοδος της Χρυσής Αυγής», δήλωσε η συγγραφέας Αλκη Ζέη, με αφορμή την αναγόρευσή της σε επίτιμη διδάκτορα από το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης, που θα πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο του 2014. Μιλώντας στον «Α» η διεθνώς βραβευμένη συγγραφέας συμπλήρωσε ότι «δεν μπορώ να δεχτώ ότι στο Δίστομο υπήρξαν πολλοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή, όπως δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα ζούσα για να δω ξανά τη χιτλερική σημαία να κυματίζει. Αυτό είναι κάτι που με προσβάλλει βαθύτατα και που μ' ανησυχεί».

Διπλά συγκινημένη, πάντως, δήλωσε σχετικά με την τιμή που της έγινε -είχε προηγηθεί δυο χρόνια πριν η αναγόρευσή της σε επίτιμη διδάκτορα από τη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών της Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου- και εξηγεί το γιατί: «Ξέχωρα από την τιμή που μου γίνεται -αν και εγώ δεν είμαι ούτε για τους τίτλους ούτε για τα βραβεία- με συγκινεί, ξέρετε, το γεγονός ότι προέρχεται από τη Θεσσαλονίκη. Μια πόλη με την οποία έχω ιδιαίτερους δεσμούς και πολλούς φίλους. Μαζί με το σύζυγό μου, Γιώργο Σεβαστίκογλου, όταν συνεργαζόταν με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, έχουμε ζήσει εδώ και έχω πολλές αναμνήσεις».

Με τη μνήμη για υλικό

Είναι, εξάλλου, η μνήμη για την ίδια βασικό συστατικό των βιβλίων της, αφού όπως διευκρινίζει παίζει καθοριστικό ρόλο στην πλοκή: «Συνήθως όλα ξεκινάνε με μια ιδέα, μ' αυτό που θέλω να πω, μ' αυτό για το οποίο θέλω να μιλήσω και μετά μια εικόνα, μια ιστορία, ένα πρόσωπο γίνονται η αφορμή για να ξετυλιχτεί η ιστορία. Γενικά, όμως, γράφοντας για τα παιδιά, γράφω από τη ζωή μου, από αναμνήσεις δικές μου και ιστορίες των γύρω μου, και όχι φανταστικές ιστορίες, επειδή εμένα αυτό το είδος μου πάει. Αλλωστε και σε μένα αρέσουν οι βιογραφίες ή μυθιστορήματα με τα οποία μπορώ να σχετιστώ, που μου λένε κάτι -όπως η τριλογία του Θέμελη ή και παλιότερα του Τσίρκα».

Σχετικά με τις συνθήκες στο χώρου του βιβλίου, αλλά και το ποσοστό αναγνωσιμότητας στην Ελλάδα, προσθέτει: «Η κατάσταση με το παιδικό βιβλίο εκτιμώ ότι παραμένει ίδια. Οπως συνηθίζω να λέω, όταν οι δάσκαλοι αγαπούν αυτό που κάνουν, ωθούν και τα παιδιά να διαβάζουν. Γιατί τα παιδιά, από μόνα τους, δε διαβάζουν. Είναι στο χέρι του δασκάλου να τα μάθει να αγαπούν το βιβλίο, ειδικά σήμερα, που υπάρχουν χίλια πιο τραβηχτικά πράγματα. Οσο για την Πολιτεία, δεν έχει κάνει τίποτα για να βοηθήσει τους συγγραφείς και το βιβλίο. Και δεν είναι θέμα χρημάτων, αλλά θέλησης και παιδείας». Και ενώ το τελευταίο της βιβλίο, το αυτοβιογραφικό «Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο», συνεχίζει τη διαδρομή του, η ίδια αποκαλύπτει ότι είναι νωρίς ακόμα για να μπλέξει σε περιπέτειες με επόμενους ήρωες: «Δε μ' απασχολεί αυτήν τη στιγμή κάποια νέα ιστορία, επειδή ακόμα δε βγήκα από το τελευταίο μου βιβλίο. Χρειάζομαι να απομακρυνθώ από τους ήρωές μου για να αγαπήσω τους νέους».