Ο Τομά Πικετί λέει κάτι απλό: «Η φορολογία είναι πολιτική» και σε αυτή τη βάση η πρότασή του είναι να χρησιμοποιηθεί εκ νέου το όπλο της φορολογίας ώστε να μειωθούν οι ανισότητες.
«Στο βιβλίο μου μελετώ την ιστορία της κατανομής των εισοδημάτων και των περιουσιών σε περισσότερες από 20 χώρες για περισσότερους από τρεις αιώνες. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις που οδηγούν προς όλες τις κατευθύνσεις και ότι χρειαζόμαστε ένα σύνθετο πλέγμα πολιτικών, κοινωνικών, φορολογικών και εκπαιδευτικών θεσμών προκειμένου να αποτρέψουμε την επικράτηση των δυνάμεων που επιτείνουν τις ανισότητες.
»Η κυριότερη δυσκολία που υπάρχει σήμερα είναι να καταφέρουμε να εφαρμόσουμε μια κοινωνικά και φορολογικά προοδευτική πολιτική στους κόλπους μιας πολιτικής κοινότητας μεγάλου μεγέθους, όπως είναι η Ευρώπη. Πιστεύω ότι μπορεί να συμβάλει σε αυτό ο εκδημοκρατισμός της οικονομικής γνώσης. Τα ζητήματα των εισοδημάτων και των περιουσιών, του κεφαλαίου και του δημοσίου χρέους είναι πολύ σημαντικά για να τα αφήσουμε σε μια μικρή ομάδα ειδικών» επισημαίνει.
Ο Τομά Πικετί αναφέρεται επιπλέον στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στο τι θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα.
«Πιστεύω ότι η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία κ.λπ. πρέπει να ξεκινήσουν διατυπώνοντας μια πραγματική πρόταση για μια άλλη Ευρώπη, που να στηρίζεται σε ένα δημοκρατικό κοινοβούλιο της Ευρωζώνης.
»Το κοινοβούλιο αυτό πρέπει να λαμβάνει κατά πλειοψηφία αποφάσεις για το έλλειμμα, τη φορολογία κ.λπ. Αν η Γερμανία αρνηθεί, τότε μπορούμε να συζητήσουμε για την ημερομηνία εξόδου από το ευρώ. Προς το παρόν, όμως, καμία πρόταση δεν έχει στην πραγματικότητα διατυπωθεί. Αν επιλεγεί η εθνική υποχώρηση, το πιθανότερο είναι ότι θα επικρατήσουν οι εθνικιστικές δυνάμεις» παρατηρεί.
Αν αποκλειστεί λοιπόν αυτή η οδός, και με δεδομένο ότι ο Πικετί είναι φανατικός πολέμιος της λιτότητας, ποιος είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να αντιμετωπιστεί το ιλιγγιώδες χρέος της χώρας μας; Συμφωνεί με τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή του χρέους;
«Προτιμώ την προοδευτική φορολογία επί του ιδιωτικού κεφαλαίου, καθώς αυτό επιτρέπει να πληρώνουν περισσότερα οι πιο πλούσιοι. Με τον πληθωρισμό ή με τη διαγραφή του χρέους δεν ελέγχεις πάντα πολύ καλά ποιος πληρώνει στο τέλος. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μια μερική διαγραφή μπορεί να αποδειχθεί απαραίτητη στην Ευρώπη.
»Το 1945, το χρέος της Γαλλίας και της Γερμανίας έφτανε το 200% του ΑΕΠ τους· το 1950, το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί στο 20%, όχι με την αποπληρωμή των χρεών, αλλά μέσω του πληθωρισμού και της διαγραφής. Η προοδευτική φορολογία επί του ιδιωτικού κεφαλαίου που προτείνω δεν αποτελεί παρά την πολιτισμένη μορφή του πληθωρισμού και της διαγραφής».
Newsroom ΔΟΛ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου