Όταν τα παιδιά μου με βλέπουν στεναχωρημένη, αναστατωμένη ή λυπημένη σπάνια με ρωτάνε τι έχω. Συνήθως με πλησιάζουν και με αγκαλιάζουν σιωπηλά, μου δίνουν ένα πεταχτό φιλί ή χώνονται στην αγκαλιά μου. Αυτό το κάνουν όλα τα παιδιά. Αποφεύγουν να μπαίνουν σε λεπτομέρειες ή αναλύσεις, για κάθε ζήτημα. Αντίθετα ο άντρας μου (όπως και οι περισσότεροι άντρες), πρώτα προσπαθεί να καταλάβει γιατί είμαι έτσι, να αιτιολογήσει ποιος φταίει, να βρει ένα λόγο να ζητήσει συγγνώμη και μετά, ίσως να ζητήσει. Εννοείται πως όταν τελειώσει όοοολη αυτή η έρευνα εγώ δε νιώθω καθόλου καλύτερα!
