Το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού δημιουργήθηκε από μικρόβια

Η Λεκάνη του Ουιτγουότερσραντ στη Νότια Αφρική έχει δώσει περίπου τον μισό από τον χρυσό που κυκλοφορεί σήμερα σε όλο τον κόσμο. Πώς κατέληξαν εκεί αυτές οι τεράστιες ποσότητες του πολύτιμου μετάλλου; Ίσως πρέπει να ευχαριστήσουμε μικρόβια που ζούσαν πριν από 3 δισεκατομμύρια χρόνια, προτείνει μια νέα μελέτη.



Το χρυσάφι της περιοχής, το μεγαλύτερο κοίτασμα του κόσμου, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αναδύθηκε από ηφαίστεια όταν η Γη βρισκόταν στα αρχικά στάδια της ζωής της. Οι φλέβες χρυσού που σχηματίστηκαν μέσα στα ηφαίστεια σταδιακά διαβρώθηκαν και απελευθέρωσαν το κίτρινο μέταλλο.

Παραμένει ωστόσο ασαφές πώς ο χρυσός αυτός κατέληξε στη Λεκάνη του Ουιτγουότερσραντ, αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα προϊστορικά ηφαίστεια που τον έφεραν στην επιφάνεια.

Η κρατούσα θεωρία θέλει τα σωματίδια χρυσού να παρασύρθηκαν από τα νερά της βροχής. Τα ποτάμια μετέφεραν τελικά αυτά τα σωματίδια σε ρηχές λίμνες που κάλυπταν τότε τη λεκάνη.

Μεταφορά σε μορφή ευδιάλυτων ενώσεων

Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Geoscience, ο χρυσός δεν μεταφέρθηκε σε στερεά μορφή αλλά σε μορφή ευδιάλυτων ενώσεων του χρυσού.

Όπως υποστηρίζει o Κρίστοφ Χάινριχ στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας, η όξινη βροχή που προκάλεσαν οι ηφαιστειακές εκρήξεις διέλυσε τον χρυσό, ο οποίος σχημάτισε στη συνέχεια διαλυτές ενώσεις που παρασύρθηκαν με τα ποτάμια. Όταν το υλικό αυτό έφτασε στις λίμνες του Ουιτγουότερσραντ, μικρόβια που ζούσαν στο νερό ανήγαγαν τον χρυσό σε μεταλλική μορφή και τον ανάγκασαν έτσι να πέσει στον βυθό.

«Η βασική χημεία μάς λέει ότι η οργανική ζωή ανάγει χημικά το χρυσό από την ιοντική στη στοιχειακή μορφή του» λέει ο Χάινριχ στο περιοδικό New Scientist.

Χρήσιμη θεωρία για τον εντοπισμό κοιτασμάτων χρυσού

Ένα βασικό επιχείρημα υπέρ της νέας θεωρίας είναι ότι η ατμόσφαιρα της Γης δεν περιείχε καθόλου οξυγόνο πριν από 3 δισ. χρόνια -το οξυγόνο άρχισε να παράγεται περίπου μισό δισ. χρόνια αργότερα από φωτοσυνθετικά μικρόβια. Το οξυγόνο θα είχε διαλύσει τις διαλυτές ενώσεις του χρυσού με το θείο πολύ πριν προλάβουν να φτάσουν στη λεκάνη του Ουιτγουότερσραντ.

Η θεωρία φαίνεται ευλογοφανής, είναι όμως δύσκολο, και πιθανώς αδύνατο, να επιβεβαιωθεί άμεσα.

Αν όμως ο Χάινριχ έχει δίκιο, η εξορυκτική βιομηχανία μπορεί να λάβει υπόψη τη θεωρία για τον εντοπισμό νέων κοιτασμάτων χρυσού. Ο ίδιος ο ερευνητής δηλώνει ότι θα αναζητούσε σχιστολιθικά πετρώματα με μεγάλη περιεκτικότητα σε άνθρακα, κατάλοιπο των αρχαίων μικροβίων.