Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να περάσεις το χρόνο σου από το να κάθεσαι σε μια ταβέρνα στο ελληνικό νησί της Σαντορίνης, όταν φυσάει βόρειο μελτέμι στο Αιγαίο, τον Αύγουστο.
Τρώγοντας λευκή μελιτζάνα, φέτα και ψητά μπαρμπούνια, πίνοντας ένα λευκό κρασί ασύρτικο που παράγεται στο νησί (όπου ένα ποτήρι χυμός πορτοκαλιού μπορεί να κοστίσει $12), κοιτάζοντας τα γιοτ κάτω στο λιμάνι, μου ήταν δύσκολο να φανταστώ ότι η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ένα χάος.
Όμως, καθώς η οικονομία χειροτερεύει εδώ, τα κρασιά γίνονται καλύτερα. Ίσως το ποτό βοηθάει. Μόνο στη
Σαντορίνη, η οποία είναι μόλις 28 τετραγωνικά χιλιόμετρα σε μέγεθος, υπάρχουν 13 βασικά οινοποιεία, ειδικά του Μπουτάρη στο Μεγαλοχώρι, το οποίο παράγει περίπου 900.000 φιάλες το χρόνο, κυρίως από εισαγόμενα σταφύλια.
Τα ντόπια αμπέλια δεν επηρεάστηκαν από την επιδημία φυλλοξήρας που κατέστρεψε τους αμπελώνες της Ευρώπης, αλλά δεν υπάρχουν αρκετά για να ικανοποιήσουν την τοπική κατανάλωση. Η ιστορία του ελληνικού κρασιού είναι αρχαία, αλλά, μέχρι πρόσφατα, δεν ήταν πολύ γνωστή. Ήταν ένας από τους λόγους που οι αρχαίοι Έλληνες ήταν χαρούμενοι για την δημιουργία οικισμών στην Ιταλία, ονομάζοντας την περιοχή Οινότρια, « η γη του κρασιού».
Η Ελλάδα ήταν γνωστή κυρίως για τη ρετσίνα και το ούζο της και τώρα κάνει μεγάλη προσπάθεια και δίνει κεφάλαια για να καταλάβει μέρος της παγκόσμιας αγοράς, καθώς και καλλιεργώντας διεθνείς ποικιλίες όπως τα Chardonnay και Cabernet Sauvignon που απευθύνονται στους νέους λάτρεις του κρασιού στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον Γιώργο Αθάνα, διευθυντή της διαφημιστικής καμπάνιας All About Greek Wine εκ μέρους του τομέα New Wines of Greece της ελληνικής κυβέρνησης, μεταξύ 3,5 και 4 εκατομμύρια εκατόλιτρα οίνου παράγονται κάθε χρόνο, και το 60 % καταναλώνεται στην εγχώρια αγορά χύμα.
Παρά το γεγονός ότι οι συνολικές εξαγωγές έχουν υποχωρήσει σχεδόν κατά το ήμισυ από τα 787 εκατόλιτρα το 2002, οι εξαγωγές προς τις ΗΠΑ έφεραν €6,3 εκατομμύρια το προηγούμενο έτος, αύξηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ κατά την τελευταία δεκαετία.
Ο λόγος, λέει ο Αθάνας, είναι ότι «η Ελλάδα κάνει σημαντικές προσπάθειες στην αγορά των ΗΠΑ για τους νεότερους λάτρεις του κρασιού που είναι πιο πρόθυμοι να δοκιμάσουν νέα πράγματα. Η Ελλάδα προωθεί τα καλύτερα κρασιά της και δεν στέλνει τα οξειδωμένα κρασιά που έστελνε στο παρελθόν.»
Είναι όλο και πιο εύκολο να βρεις ένα ευρύ φάσμα των σύγχρονων ελληνικών κρασιών στα καταστήματα των ΗΠΑ, κυρίως στις ελληνικές συνοικίες και στις συνοικίες της Μέσης Ανατολής όπως το Queens της Νέας Υόρκης, όπου το Grand Wine & Liquor έχει δεκάδες αποθέματα ελληνικών κρασιών από σταφύλια όπως το Μοσχοφίλερο, το Μοσχάτο, το Ξινόμαυρο, το Αγιωργίτικο , το Ροδίτη και το Λημνιό, μαζί με νέα μείγματα ή Chardonnay, Cabernet, Merlot και Syrah.
Από αυτά τα τελευταία δεν είμαι πολύ εντυπωσιασμένος: οι διεθνείς ποικιλίες δεν μοιάζουν στη γεύση πολύ με το σταφύλι, αν και αναμειγνύονται με ελληνικά σταφύλια, τείνουν να συγκαλύπτουν το χαρακτήρα των ντόπιων σταφυλιών.
Δοκιμάζοντας μια σειρά από λευκά και κόκκινα κρασιά που αγόρασα από το Grand Wine & Liquor, τα βρήκα όλα καθαρά και καλά, χωρίς κανένα να δείχνει την παραμικρή οξείδωση. Περίμενα τα λευκά να είναι καλά, αλλά ενθουσιάστηκα με τα νέα κόκκινα.
Από τα πρώτα, το Αρετή 2010 από το Κτήμα Βιβλία Χώρα ($ 30) είχε τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ασύρτικου, μια ποικιλία που δημιουργήθηκε στη Σαντορίνη, δείχνοντας έντονη μεταλλικότητα και οξύτητα που του επιτρέπει να ωριμάσει περισσότερο από τα άλλα λευκά κρασιά».
Για κάτι πιο λουλουδάτο και αρωματικό, δοκιμάστε το Κτήμα Άλφα Axia 2011 (18 $) που παράγεται από σταφύλια Μαλαγουζιά, μια αρχαία ποικιλία που έχει ενδιαφέρον για το σώμα και την ένταση της.
Πιστή στη δομή της, η ποικιλία Μοσχοφίλερο παρουσιάζει το μπρούτζινο-ροζ χρώμα και την πολυπλοκότητα της στο Κτήμα Σπυροπούλου 2010 ($15), από σταφύλια βιολογικής καλλιέργειας, ένα εξαιρετικό κρασί για όλα τα θαλασσινά ή τους ελληνικούς μεζέδες.
Δύο κόκκινα ήταν εξαιρετικά: το Αγιωργίτικο Αγίου Γεωργίου 2010, το οποίο ο Όμηρος θα μπορούσε να είχε στο μυαλό του όταν έγραφε για την «σκοτεινή θάλασσα κρασιού» και αυτό που ο Έλληνας Ζορμπάς εννοούσε όταν είπε, «Θα πιείτε τον κόκκινο χυμό, η ψυχή σας θα αναθαρρήσει … και θα θέλετε να τα βάλετε ως και με το Θεό.» Προέρχεται από νότιους ορεινούς αμπελώνες και έχει τις τανίνες και την πολυπλοκότητα που σπάνια θα βρείτε σε κόκκινα κρασιά $15.
Όσο για το περίεργο όνομα Red Stag 2009 (15 δολάρια) από τον παραγωγό Σπυρόπουλο, με μόλις 13 τοις εκατό αλκοόλ καταφέρνει να μεταφέρει τόσο την δύναμη και τα ηδονικά φρούτα σε μια ιδανική ισορροπία με βάση τα σταφύλια της ποικιλίας Αγιωργίτικο που καλλιεργούνται στη Νεμέα.
Μετάφραση Κική Παναγιώτου.krasiagr.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου