Για την εκδοτική-επιχειρηματική ελίτ και το λάθος που πρέπει να αποφύγει η συγκυβέρνηση

1.Το ζήτημα της πολιτικής ισχύος της “εκδοτικής-επιχειρηματικής ελίτ” φάνηκε να ανοίγει πάλι, τους δύο τελευταίους μήνες του έτους που πέρασε.

α) Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης, με άρθρο του στο “ΒΗΜΑ” στις 18.11.12, με τίτλο “Η Ελλάδα δεν είναι αποικία”, δείχνει σφόδρα ενοχλημένος με τις μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονται για τις τράπεζες –τις “νέες συνθήκες υπό τις οποίες καλούνται να κινηθούν οι τράπεζες”:

“Το σχέδιο για τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών από την τρόικα και τις παραφυάδες της δημιουργεί την εντύπωση ότι η Ελλάδα έχει περιέλθει σε καθεστώς διομολογήσεων. Φαντάζει χώρα υπό κατοχήν από ξένες δυνάμεις (…).

Είναι καταφανές ότι αν δεν σκοπείται, πάντως μπορεί να επιχειρηθεί η λειτουργία ενός σχεδίου που θα σημάνει αφελληνισμό των τραπεζών και καταστροφή του κορμού της ελληνικής οικονομίας (…).

Οσοι ερευνούν για δάνεια των εφημερίδων ας γνωρίζουν ότι ο ‘θησαυρός’ θα είναι άνθρακες. Και ότι οι εφημερίδες  αυτής της χώρας μπορεί να εκδοθούν ακόμη και τετρασέλιδες - αλλά θα εκδοθούν και θα κυκλοφορήσουν, έστω χέρι με χέρι!”.

β) Ο βουλευτής και πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ στις 27.11.12, προτρέπει “όσους ασκούν προσωπικές πολιτικές”, “να ξέρουν ότι πέρασε η εποχή που όριζαν προέδρους ο Ψυχάρης, ο Μπόμπολας και ο Σάλλας”.

Και τις επόμενες μέρες, απαντώντας στις εναντίον του προσωπικές επιθέσεις των “ΝΕΩΝ”, συνεχίζει: 

- Ο κ. Ψυχάρης, “ενεργώντας παραθεσμικά αναμειγνύεται στην εσωκομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, με σκοπό τη διάλυσή του ΠΑΣΟΚ, την πολιτική πόλωση και την κυβερνητική αποσταθεροποίηση”.

- “Πρόκειται για την απεγνωσμένη προσπάθεια ορισμένων εκδοτών και τραπεζιτών, οι οποίοι δικαίως φοβούνται ότι οι επίτροποι που τοποθετούνται στις τράπεζες θ’ ανοίξουν και τις ‘ντουλάπες’ με τους ‘σκελετούς’ της διαχείρισης εκατοντάδων δισ. ευρώ”.

- “Τα ίδια συμφέροντα επιδιώκουν σήμερα, εκμεταλλευόμενα την οικονομική κρίση και το λαό που υποφέρει, μαζί με όσους παρουσιάζουν ως ‘απολεσθέντα παράδεισο’ τη δικτατορία, να καταστήσουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία τον ‘αποδιοπομπαίο τράγο’ όσων αυτοί διέπραξαν με διάφορους επίορκους κατά καιρούς και ομοτράπεζούς τους πολιτικούς. Όσους, κυρίως η έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων τους επέτρεπε και τους επιτρέπει ακόμη, να αναδεικνύουν και να επιβάλλουν με τα ελεγχόμενα από τους ίδιους Μ.Μ.Ε”.

γ) Ξένοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί κάνουν γνωστό και εκτός Ελλάδας το ζήτημα της πολιτικής ισχύος της “Διαπλοκής”, με εκτενή δημοσιεύματα που αναφέρονται:

- σε “ολιγάρχες”, “μια χούφτα πλούσιων οικογενειών, πολιτικών και ΜΜΕ”, που “κυριαρχεί σε μια αδιαφανή κλειστή οικονομία” και είναι “εμπόδιο στην ανάκαμψη” (“Τάιμς της Ν. Υόρκης”, 5.12.12),

- σε “διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικής, μεγάλων επιχειρήσεων και ισχυρών κατόχων ΜΜΕ”, που εμφανίζονται ως “εμπόδιο στις προσπάθειες της Ελλάδας να σώσει την οικονομία της”, ενώ φέρουν μέρος της ευθύνης για την τρέχουσα κρίση και την παρεμπόδιση των μεταρρυθμίσεων,

- στους δανειστές, που ζητούν “να υπάρχουν στις τράπεζες ελεγκτές ορισμένοι από την Τρόικα, που να έχουν τον τελευταίο λόγο στην έγκριση των μεγάλων δανείων, περιλαμβανομένων και των δανείων των ΜΜΕ” (με αναφορά σε περισσότερο από 2 δισεκ. ευρώ χρέη που έχουν  δηλωθεί από τις 18 μεγαλύτερες εταιρείες ΜΜΕ με έδρα την Αθήνα),

- σε “Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ελευθερία και ανεξαρτησία του τύπου”, που δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο 2011, με αναφορά“στην ελληνική πολιτική για τα ΜΜΕ”, που επηρεάζεται “πλήρως, αν και με αδιαφανή και άτυπο τρόπο, από ισχυρά οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που επιδιώκουν να κερδίζουν ισχύ, οικονομικά οφέλη ή και τα δύο”.

(“Ρόιτερς”, 17.12.12).

δ) Το “ΒΗΜΑ”, μετά από όλα αυτά, επανέρχεται:              

“Παράγοντες που συνδιαλέγονται με τους Γερμανούς βλέπουν την πρόθεση του Βερολίνου για δομική αλλαγή του συστήματος στην Ελλάδα ‘δια της εξολόθρευσης της τοπικής ελίτ, την οποία παρουσιάζουν ως ‘ελληνική ολιγαρχία’ ’ λένε (…).

‘Προσπαθούν να κατασυκοφαντήσουν τους προβεβλημένους της δημόσιας ζωής και να τους ‘ψαλιδίσουν’ το κύρος, επιδιώκοντας σαφή οφέλη’ σημειώνουν οι ίδιοι κύκλοι, υπογραμμίζοντας τον στόχο του  Παρακαλούμε τους αποδέκτες που δεν επιθυμούν να λαμβάνουν e-mail μας με κείμενα των ΑΝΤΙΛΟΓΩΝ να μας το γνωστοποιήσουν στη διεύθυνση rmaio@antilogoi.gr και θα σεβαστούμε αμέσως την επιθυμία τους.   αφελληνισμού του τραπεζικού συστήματος’ για τον έλεγχο της οικονομίας, προκειμένου να ‘τρέξει’ ευκολότερη η ‘μοιρασιά’ των ιδιωτικοποιήσεων (…).

‘Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πέρασαν στο Μνημόνιο την υποχρέωση για πραγματοποίηση διεθνών διαγωνισμών για την παραχώρηση περιουσιακών στοιχείων, αποτρέποντας έτσι τυχόν διακρατικές συμφωνίες’ παρατηρούν” (…) (“ΒΗΜΑ”, Αχ. Χεκίμογλου, “Το παιχνίδι των ξένων”, 25.12.12).

2.           Θα ήταν σοβαρό λάθος τα κόμματα της συγκυβέρνησης:

α) να αγνοήσουν τις πιο πάνω διαπιστώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των ξένων δημοσιογραφικών οργανισμών και τους κινδύνους που επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος της Βουλής.

β) να υποτιμήσουν τις προειδοποιήσεις του “Βήματος”:  

- “Η ελληνική κυβέρνηση και ιδιαιτέρως ο Πρωθυπουργός έχουν την υποχρέωση να παρεμποδίσουν όσους τροϊκανούς ονειρεύονται εξουσία και χρήμα” (“ΒΗΜΑ”, Στ. Ψυχάρη, “Η Ελλάδα δεν είναι αποικία”, 18.11.12).

- “Σύμφωνα με συνομιλητές των δανειστών, ο μόνος ανασταλτικός παράγων για να προχωρήσουν οι ξένες επενδύσεις είναι ο κίνδυνος κοινωνικής αναταραχής (…). ‘Παίζουν με τη φωτιά, ξεχνώντας ότι αυτή δεν σβήνει πάντα με νερό, αλλά και με αίμα’ σχολιάζουν” (“ΒΗΜΑ”, Αχ. Χεκίμογλου, “Το παιχνίδι των ξένων”, 25.12.12).

γ) να ξεχάσουν, τώρα που αρχίζει η επόμενη φάση του σκανδάλου “Λίστα Λαγκάρντ”, πως από δύο οικονομικά σκάνδαλα (της Τράπεζας Κρήτης του Γ. Κοσκωτά, το 1988-89, και της Μονής Βατοπεδίου, το 2008-09)* έπεσαν δύο κυβερνήσεις (του Α. Παπανδρέου και του Κ. Καραμανλή), όταν η προπαγάνδα των μεγάλων ΜΜΕ και της Αντιπολίτευσης (ΝΔ και ΣΥΝ το 1988-89, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.α το 2008-09) κατάφερε να πείσει τον λαό, πρώτο, μεγεθύνοντάς τα και, δεύτερο, εμφανίζοντας ως ένοχες γι’ αυτά τις ηγεσίες των δύο κυβερνήσεων.

3.            Οι ισχυρές αντιδράσεις κατά των μεταρρυθμίσεων στη δομή και λειτουργία του κράτους και της οικονομίας, που προαναγγέλνονται ή προετοιμάζονται από όσους, από συμφέρον ή ιδεοληψία, δεν τις επιθυμούν, είναι αδύνατο να νικηθούν, αν ο λαός δεν δει τους πολιτικούς να συμμερίζονται την τύχη του, εγκαταλείποντας τα προνόμιά τους.

Ας το καταλάβουν αυτό, επιτέλους, και οι βουλευτές της συγκυβέρνησης, όπως το έχουν καταλάβει κάποιοι άλλοι, κι ας πράξουν ανάλογα!

antilogoi.gr